Hâl ekleri, isimlere gelerek onların cümle içindeki görevlerini belirleyen eklerdir. Türkçede beş temel hal eki bulunur ve her biri ismin anlamında ve cümledeki rolünde farklılaşmaya yol açar.
Yalın Hal: Eki yoktur. İsim, herhangi bir değişikliğe uğramadan temel anlamıyla kullanılır. Örneğin, "kitap", "masa", "ev".
Belirtme (Yükleme) Hali: "-ı, -i, -u, -ü" ekleri ile yapılır. İsmin belirtili bir nesne olduğunu gösterir. Neyi, kimi sorularına cevap verir. Örnek: "Kitabı okudum." (Belirtme Hal Eki)
Yönelme (Yaklaşma) Hali: "-e, -a" ekleri ile yapılır. İsmin bir yöne, bir amaca doğru yöneldiğini belirtir. Neye, kime, nereye sorularına cevap verir. Örnek: "Eve gidiyorum." (Yönelme Hal Eki)
Bulunma Hali: "-de, -da, -te, -ta" ekleri ile yapılır. İsmin bir yerde bulunduğunu, bir durumda olduğunu ifade eder. Nerede, kimde, neyde sorularına cevap verir. Örnek: "Evdeyim." (Bulunma Hal Eki)
Ayrılma (Çıkma) Hali: "-den, -dan, -ten, -tan" ekleri ile yapılır. İsmin bir yerden ayrıldığını, bir şeyden çıktığını veya bir nedeni belirttiğini gösterir. Nereden, kimden, neden sorularına cevap verir. Örnek: "Evden çıktım." (Ayrılma Hal Eki)
Hâl ekleri, cümlenin anlamını ve yapısını doğrudan etkiler. Bu nedenle doğru kullanımı oldukça önemlidir.